Requiem dla męczenników hitlerowskich obozów koncentracyjnych: Hipokryzja o pamięci cz. 1

piątek, 18 lipca 2014

Hipokryzja o pamięci cz. 1

Hipokryzja o pamięci cz. 1

„W obliczu Boga Wszechmogącego i Najświętszej Marii Panny Królowej Korony Polskiej, kładąc rękę na ten święty krzyż, znak męki i zbawienia – przysięgam, że będę wiernie i nieugięcie stał na straży honoru Polski, a o wyzwolenie jej z niewoli walczyć będę ze wszystkich sił moich, aż do ofiary mego życia. Wszelkim rozkazom władz Związku będę bezwzględnie posłuszny a tajemnicy niezłomnie dochowam, cokolwiek by mnie spotkać mogło”.

- Z takimi to, szczerze pojmowanymi intencjami i przekonaniami, stawali nasi bliscy w latach 1939-1945 r. do walki z hitlerowskim okupantem. Za takie przekonania oddawali życie w masowych egzekucjach, w więzieniach, polenlagrach, obozach koncentracyjnych. Gdy więc stawiają sobie pomniki żyjący „kombatanci” i „superpatrioci” walki z komuną (z lat 1980-81), gdy z zażenowaniem przyglądamy się rozwarstwieniu społecznemu do jakiego doprowadzają owi „superpatrioci”, zadaję nie tylko ja uzasadnione pytanie, po co była tamta przelana krew???

Historię okresu okupacji hitlerowskiej traktuje się od przypadku do przypadku - aby zbyć, natomiast okres walki z komuną gloryfikuje się do niebotycznych rozmiarów - według upodobań danych prawicowych opcji politycznych które przejmują władzę. O wiarygodności przekazów z tego okresu wydarzeń historycznych mają świadczyć relacje o zasadności wprowadzonego „stanu wojennego” gdy wypowiadają się na ten temat (np. w TVP) osoby urodzone w dwa lata po wprowadzeniu owego stanu wojennego. O problemach życiowych w PRL-u najwięcej mają do opowiadania osoby które w tym okresie chodziły do przedszkoli.

Rozczarowany ciągłymi utyskiwaniami różnych przedstawicieli i instytucji państwowych o niemożności doliczenia się Polaków – ofiar hitlerowskiego terroru, więzień i obozów koncentracyjnych, osobiście zaangażowałem się w „ewidencjonowanie” ofiar hitleryzmu, przywracając Im należną pamięć. Utrwalając ich nazwiska w słownikach biograficznych, wyławiam od zapomnienia informacje o pojedynczych osobach - ofiarach z lat 1939-1945, uznając za niedopuszczalne, by zadawalać się wepchnięciem wszystkich w jedną mogiłę z okolicznościową tablicą „Ku czci poległym w walce o wyzwolenie Ojczyzny”. Każdy z tych ofiar miała imię i nazwisko, a w obozie koncentracyjnym stawała się nic nie znaczącym numerem.

Niestety, nie mogę w liczyć w tym przedsięwzięciu na pomoc i wsparcie finansowe organizacji kombatanckich, instytucji samorządowych, państwowych, społecznych, polityków - by chociaż w minimalnym stopniu zrekompensować zaniedbania jakich dopuszczono się od 1945 r. – zaniedbania w poszukiwaniu informacji i ewidencjonowania nazwisk ofiar hitleryzmu. Poszukiwanie wsparcia u złotoustych politykierów, którzy wypowiadając się o owej pamięci nie jest niestety adekwatne do ich okolicznościowych deklaracji na ten temat. Politycy i różnej „maści” działacze społeczni posuwają się do takiej arogancji, że nawet nie raczą odpowiadać na pisma do nich kierowane – pisma z prośbą o pomoc lub skromne wsparcie finansowe na prace w tym zakresie.

Oto przykłady owych „złotoustych” do których posłałem pisma z prośbą o pomoc:

Pismo z dn. 18.07.2007 r. do posła Stanisława Rydzonia – bez odpowiedzi,

Pismo z dn. 2.04.2008 r. do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Ministra Zdrojewskiego – brak odpowiedzi (wypada podkreślić KULTURĘ nie odpowiadania na korespondencję przez Ministerstwo Kultury),

Pismo z dn. 18.06.2008 r. do posła Celińskiego – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 13.01.2009 r. do posła Palikota – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 8.08.2008 r. do posła Sonika – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 22.11.2008 r. do Władysława Bartoszewskiego – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 16.04.2012 r. do eurodeputowanego Jana Olbrychta – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 16.04.2012 r. do Redaktora Jana Ordyńskiego – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 2.04.2012 r. do Adcybiskupa Skworca – brak odpowiedzi,

Pismo z dn. 2.05.2012 r. de eurodeputowanej Małgorzaty Handlik – brak odpowiedzi!

Pismo z dn. 5.02.2014 r. do posła Henryka Siedlaczka – bez odpowiedzi,

Pismo z dn. 2.07.2013 r. Marszałka Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego - Mirosława Sekuły – bez odpowiedzi,

Pismo z dn. 27.01.2014 r. do Marszałka Senatu RP Bogdana Borusewicza – podobno otrzymam odpowiedź po decyzji „Pana Marszałka”,

Pismo z dn. 28.01.2014 r. do posłanki Danuty Pietraszewskiej – brak odpowiedzi,

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Pamięci Męczenników obozów koncentracyjnych z lat 1939-1945 ....

OD AUTORA

Poświęcili się, by walczyć o wyzwolenie kraju spod hitlerowskiej okupacji i terroru. Za ten patriotyczny odruch, osadzeni zostali w obozach koncentracyjnych, doznali cierpień, by i tak w końcu zginąć w różnych okolicznościach z rąk SS-owskich oprawców. Nie mają mogił. Ich prochy rozrzucono na trerenach przyległych do obozu KL Auschwitz. Część spłynęła nieco dalej – niesiona nurtem rzeki Soły, gdyż do rzeki tej wsypywano również część popiołów z krematorium. I tak przyobozowa ziemia i rzeka stała się miejscem Ich wiecznego spoczynku.
Składam skromne, lecz należne Im słowa wdzięczności za okazane bohaterstwo, poświęcenie się dla Ojczyzny, mężną postawę w trakcie tortur, by po latach, chociaż w taki sposób okazać należną Im pamięć. Gdy Ojczyzna wezwała Ich w potrzebie, stanęli zwarci w jednym szeregu, niezależnie od wojskowych stopni – szeregowi i oficerowie, byli powstańcy oraz osoby cywilne.
Były więzień KL Auschwitz Wojciech Kawecki, tak wyjaśnia powód spisania swych wspomnień:
„Cokolwiek by się pisało, czy powiedziało (...), będą to tylko słowa, słowa nieproporcjonalne do tego wszystkiego, czym był Oświęcim. Zdając sobie sprawę ze słuszności tego oczywistego dla nas byłych więźniów stwierdzenia, chcę przekazać jak najbardziej wiernie każdy fakt i każde odczucie czy myśli (...) my wszyscy, którzy przetrwaliśmy, mamy obowiązek przypominać i ostrzegać, obojętnie w jakiej formie, przed tym wszystkim, co było i co nigdy nie powinno się powtórzyć. Ostrzegać w ten sposób, by słowa stały się pragnieniem i szczerym dążeniem całej ludzkości. Bo to jest testamentem Tamtych, którzy nie doczekali (wolności – przypis A. S.), i który my musimy wykonać. I właśnie Tym, którzy nie przeżyli tego wszystkiego, którzy zostali tam na placach apelowych czy „aussenkommandach”, którzy zginęli pod razami hitlerowskich oprawców, wgnieceni w błoto oświęcimskie (…), którzy zostali zabici, uduszeni, powieszeni (…), do których nie przyszła tak upragniona i tak bardzo oczekiwana wolność – Tym wszystkim poświęcam te skromne wspomnienia”[1]
Autorowi niniejszej książki, opatrzność oszczędziła tragicznych, obozowych przeżyć, podczas gdy dziesiątki tysięcy więźniów obozów koncentracyjnych, zetknęło się bezpośrednio z okrucieństwem hitlerowskiego sadyzmu. Uważam więc za swoją powinność, by „wyciągać z zakamarków” to wszystko, co dotyczy okresu, gdy funkcjonowały owe fabryki śmierci zwane inaczej Konzentrationslagrami (KL).
Myślą przewodnią jest dla mnie cytat z książki mojego wspaniałego nauczyciela Innocentego Libury[2], który pisze: „Gdy ostatni już z nich odchodzą od nas, niech te kartki przekażą nowym pokoleniom pamięć o nich i o wartościach duchowych, które wypracowali, równie cennych jak materialne skarby tej ziemi” (śląskiej ziemi – moje dopowiedzenie)
Dotychczas skupiałem się na opisywaniu wspomnień o osobach zrzeszonych w ZWZ/AK z Rybnika i tego regionu. Uważam jednak, że za mało miejsca w moich książkach poświęciłem innym działaczom ruchu oporu, gdyż obok ZWZ/AK, równie bohatersko przeciwstawiały się hitlerowskiemu najeźdźcy takie organizacje jak: Służba Zwycięstwu Polski (SZP), Polska Organizacja Powstańcza (POP), Polska Organizacja Partyzancka (POP), Polska Tajna Organizacja Powstańcza (PTOP). Trzeba jednak wyraźnie zaznaczyć, że obok prawicowego nurtu zbrojnego, walczyło i lewicowe podziemie – rewolucyjne. Zorganizowanie tego podziemia było niesłychanie trudne, ponieważ władze sanacyjne pozostawiły okupantowi dokumenty dotyczące komunistów, a z chwilą wybuchu wojny w 1939 roku, wielu działaczy lewicowych siedziało w więzieniach. Powstały więc takie organizacje jak: Gwardia Ludowa (GL), „Czerwona Pomoc”, Rewolucyjny Ruch Oporu (RRO) i inne. Członkowie tych organizacji także walczyli o wyzwolenie Polski spod okupacji hitlerowskiej.
Niektórzy z aresztowanych, za działalność w organizacjach konspiracyjnych, umierali już w pierwszych dniach po zatrzymaniu. Byli jednak i tacy, którzy dotrwali do końca funkcjonowania obozów i podobozów, wśród nich byli Ci, którzy wycieńczeni obozowymi warunkami bytu umierali już jako wyzwoleni i Ci, którzy żyją po dzień dzisiejszy. Korzystam więc z okazji, by od żyjących świadków tamtej ponurej rzeczywistości, wydobywać informacje o nich samych i o nieżyjących współwięźniach. Poszerzam także listę ofiar obozów koncentracyjnych o męczenników spoza Rybnika. Nie mogąc osobiście trafić do ich bliskich, korzystam z wszelkich dostępnych mi źródeł, w których jest wzmianka, że był więźniem KL Auschwitz, KL Mauthausen, KL Dachau itd.
Przy okazji musze się odnieść do reakcji osob, przez które przemawia wygodnictwo czy samolubstwo. Twierdzą oni, że lektura obozowa jest dla nich „za ciężka”, psuje im dobre samopoczucie. Nie chcą wracać do przeszłośći i poznawać prawdę o ludziach okrutnie skrzywdzonych przez los. Nie są w stanie wyobrazić sobie, co czuł 17-letni więzień KL Auschwitz, gdy mówił: „ .... byłem młody, zagubiony w tym piekle, a chciałem przeżyć, musiałem więc walczyć o życie na każdym kroku”!

Jest już moją obsesją, że myśli i uczucia wciąż wracają do największego cmentarzyska, jakim był KL Auschwitz. Wyobrażam sobie, jak więźniowie wycieńczeni chorobami i głodem niezależnie od panujących warunków atmosferycznych, zmagali się z nieludzką pracą. W drelichowych łachmanach wychodzili do swoich zajeć, czasami po całonocnych „stójkach” na mrozie lub w ulewnym deszczu, względnie rano wyprowadzani do pracy z bloku 11 wprost po karze „stójki” w bunkrze ciemnicy?
Może zakończenie tego typu moich dywagacji będzie nietypowe, ale posłużę się fragmentami ze zbioru cytatów o obozach zagłady autorstwa prof. dr Antoniego Kępińskiego:

„Wśród nas żyją prawdziwi bohaterowie minionej wojny, których czyny są często nie znane nawet najbliższej rodzinie”.

„Obozy zagłady odsłoniły prawdę o człowieku, której dotychczas ludzkość nie może strawić”.

„Nie wiadomo jeszcze, jaki ma być bohater naszej epoki, ale wiadomo, że ideał bohatera wojennego nie jest już pierwszoplanowy”.

*

Requiem dla męczenników hitlerowskich obozów koncentracyjnych

piątek, 18 lipca 2014

Hipokryzja o pamięci cz. 1

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Pamięci Męczenników obozów koncentracyjnych z lat 1939-1945 ....

O mnie

Obserwatorzy

Archiwum bloga